Grüne Fraktion Viersen fordert Erklärung zu Festnahmen im Kirchenasyl

Nach der Festnahme eines kurdischen Ehepaars, das sich im Kirchenasyl der evangelischen Kirchengemeinde Lobberich/Hinsbeck befand, fordert die Fraktion BÜNDNIS 90/DIE GRÜNEN im Rat der Stadt Viersen die vollständige Darlegung der Gründe, die die Verletzung bestehender Vereinbarungen zwischen Staat und den Kirchen zum Kirchenasyl rechtfertigen. Die Gemeinde hatte dem aus dem Irak stammenden Paar im Mai dieses Jahres aus besonderen humanitären Gründen Zuflucht gewährt.

Viersen/Kreis Viersen – „Dieser Fall ist von großer Tragweite und hat bundesweit zu Recht für Empörung gesorgt. Es ist nicht hinnehmbar, dass zwei Menschen, die durch Bedrohung im Heimatland und anschließende Fluchterfahrungen schwer traumatisiert sind, ohne Vorwarnung oder vorangehende Konsultation aus dem geschützten Raum einer christlichen Gemeinde gerissen werden. Das Vorgehen des Viersener Ausländeramtes verletzt die zwischen staatlichen Institutionen und den Kirchen über das Kirchenasyl getroffenen Vereinbarungen in ganz erheblicher Weise. Wir fordern von der Bürgermeisterin und dem Koordinationsbereich Ausländerangelegenheiten eine umfassende und klare Begründung für diese drastische Maßnahme“, erklärt Fraktionssprecher Jörg Eirmbter-König.

„Das Vorgehen des Viersener Ausländeramtes am 10. Juli ist bundesweit der erste Fall einer Festnahme aus dem Kirchenasyl seit dem Jahr 2014.“ Foto: Carlos Albuquerque

Annika Enzmann-Trizna, sozialpolitische Sprecherin der Fraktion, ergänzt: „Auch wenn der Verwaltung kein formaler Verstoß gegen geltendes Recht vorgeworfen werden kann, so überschreitet die Festnahme von Menschen, die sich in den Schutz einer christlichen Gemeinde geflüchtet haben, eine moralische Grenze. Nach diesem Vorfall können wir nicht einfach zur Tagesordnung übergehen! Das Vorgehen des Viersener Ausländeramtes am 10. Juli ist bundesweit der erste Fall einer Festnahme aus dem Kirchenasyl seit dem Jahr 2014. In allen anderen deutschen Kommunen wird Kirchenasyl also respektiert – in Viersen aber offenbar nicht. Die Verwaltung muss sich dazu erklären. Der einfache Verweis auf datenschutzrechtliche Bestimmungen reicht hier nicht aus.“

Kirchenasyle haben in der Bundesrepublik eine lange Tradition und werden in der Regel aus humanitären Gründen, aus Respekt vor der Institution Kirche und aus geschichtlicher Verantwortung von den zuständigen Ausländerbehörden respektiert. Flüchtlinge werden dabei vorübergehend von einer Kirchengemeinde aufgenommen, um eine für die körperliche oder seelische Gesundheit bedrohliche Abschiebung zu verhindern. Bezweckt wird eine Wiederaufnahme oder erneute Überprüfung des Verfahrens durch die zuständige Behörde.

Der Versuch, beide Ehepartner nach Polen abzuschieben, wurde aus medizinischen Gründen durch die zuständige Bundespolizei gestoppt. Seitdem befindet sich das aus dem Irak stammende kurdische Ehepaar in Abschiebehaft. (opm)

10 Kommentare

  1. Ad te, nobilissime interlocutor, in respondendo officio meo me conicio. In sectione 3, qua de rationibus disserimus, cur Kirchenasyl non violandum sit, volo tibi longum textum offerre, plenum nonnullis sententiis Latinis, quae sapientiam antiquam et gravitatem testantur. Inest igitur historia, moralis iustitia et traditio, quae nos ad eam dignitatem reducunt, qua sese homo in humanitate exprimere potest.

    Historia, magna magistra, nos docet quid fuerit olim et quomodo nobis constitutio nostra evoluta sit. In multis populis et culturis, asylum sacrum locum praebuit, in quo non solum fugitivi, sed etiam maleficorum infensi vel inimici communitatis refugium inveniebant. In Ecclesia Catholica, huiusmodi traditio speciale nomen „Kirchenasyl“ accepit, quod multo amplius significat quam asylum temporarium. Ita res religiosa et traditio, quae in tempore usque ad Constantinum Imperatorem exercebatur, exemplum praebebat, quomodo virtus humanitatis et compassio fidei Christianae intravit.

    Moralis iustitia nos admonet de eis, qui afflictione et periculo affecti sunt. In hominibus, qui sibi adhuc vitam et libertatem quaerunt, decus quoddam inest, quod ad cognoscendam et assequendam humanitatem nos allicit. In tantum, ut nemo eorum, qui periculum vitamve suam ob causam publicam dimittunt, ignorandus sit. Hic illud sapientissimum a Cicerone dictum revocemus: „Nihil est, quod adhuc humanitatem et verecundiam etiam in barbaris gentibus comitatemque socialem ducat.“ (De Officiis, I, 22) Atque est, quod iustitia sive pietas vocem nobis sui clamantem in extremis temporibus ad sancta loca adducat. Nam in dilectissima lingua Latina dicitur: „In virtute iustitiae Deus nobiscum est.“ (Psalmi 45:5)

    Traditio, qua conservamur, nos ad veteres sapientes revocat, qui eloquentiam suam perfectam habuerunt. Sic Tacitus, historicus Romanus, in sua „Germania“ scripsit: „Silvaeque et solitudines animus quodammodo adparet.“ (Germania, I) Haec vox sonat in Kirchenasyl, quod ut est in Ecclesia Catholica, ita etiam in aliis ecclesiis et communitatibus Christianis agnoscitur. Est locus, ubi solitudo et desolatio consolantur, et ubi homines afflictos et exsules aspicere possunt. Est locus, qui perennem spem nobis dat, quia, ut alius sapienter dixit: „Spes est in ceteris hominibus Deus.“ (Quintus Septimius Florens Tertullianus, De Spe Fidelium, 7)

    Nec obliviscendum est etiam exemplum clarum et fortiter impressum in historia nostra. In medii aevi et usque ad tempora recentiora, Kirchenasyl fuit inter arma secularia et ecclesiastica fortitudo, quae imprimis causa fidei et libertatis pugnavit. Exempla innumera adhiberi possunt, inter quae etiam ille magnus Martinus Lutherus, qui dixit: „Si manu cogi possim, absque ullo peccato et scandalum non subtrahar.“ (Martini Lutheri Epistulae, 360, 2) Et nunc, in hoc tempore, qua libertas et iustitia semper in periculo versantur, Kirchenasyl nobis loquitur: „In hoc signo vinces!“

    Sed iam satis de sententiis Latinis. Ex historia, moralitate et traditione intellegimus, cur Kirchenasyl non violandum sit. Hoc est ius humanum et divinum, quod in nobis acriter resonat, quodque nos ad exemplum bonum et virtutem commovet. Itaque, quaeramus semper iustitiam et caritatem, ut humanitate et compassione proximorum nos ornemus. In verbis Ciceronis terminemus: „Homo cum homine est Deus.“ (De Officiis, I, 22)

    1. @ Robert Schrey
      Da mögen Sie nun in überschwenglicher „Neunmalklugkeit“ in Latein parlieren um den normalen „intellektuellen Schwächlingen“ zu vermitteln, dass Sie ihnen „über“ sind. Es ändert nichts an der rechtlichen Situation:
      Ein „Grundrecht auf Kirchenasyl“ kennt unsere Rechtsordnung nicht. Das Grundgesetz enthält einen numerus clausus der Grundrechte, d.h. einen abschließenden Grundrechtskatalog. Der moderne Rechtsstaat beansprucht zu Recht das Gewaltmonopol. Das bedeutet, dass nur er bestimmt, was Recht ist und dass grds. nur seine Vertreter physische Gewalt anwenden dürfen. Das in Art. 20 Abs. 4 GG positivrechtlich verankerte politische Widerstandsrecht aller Deutschen dient dem Schutz gegen den Staatsstreich von unten und von oben. Es hat nur einen einzigen !!!! Anwendungsfall, nämlich den erfolgreichen Widerstand gegen die
      Beseitigung der bestehenden Ordnung. Ende.
      Ich hoffe, sie können trotz meiner in „einfacher“ Sprache den gehaltenen Ausführungen folgen.

  2. Die deutsche Sprache weist gelegentlich einen Hang zum kasernenhaften Ton auf. Dies zeigt sich in bestimmten sprachlichen Eigenheiten, die einen strengen und autoritären Eindruck vermitteln können. Dazu gehören eine direkte Ausdrucksweise, eine Betonung von Befehlen und Anweisungen sowie eine prägnante, manchmal knappe Formulierung.

    Diese Tendenz kann auf historische Einflüsse zurückzuführen sein, wie die militärische Prägung der deutschen Sprache und die hierarchischen Strukturen vergangener Zeiten. Zudem spielen kulturelle Normen und Wertvorstellungen eine Rolle, die sich in der Sprache widerspiegeln können.

    Deshalb weiter im Text:
    Caritas est fundamentum civitatis, non vis. In re publica, principium quod in amore consistit, potius quam in violentia, collocatum est. Hominum societatem non solum leges et regulamenta vincunt, sed etiam mutua benevolentia et respectus.

    Amor erga proximum nos in societate coniungit et nos ad actiones humanas, pietatem et misericordiam impellit. Ex hoc amore oritur iustitia socialis et solidaritas, quae ad aequalitatem et dignitatem omnium cives spectant.

    Vis, contrario, divisionem et conflictum generat. Violentia non potest fundamentum esse communitatis bene ordinatae. Amore autem, amicitia, et concordia cives ad finem commune ducunt.

    Itaque, in constructu civitatis, caritas et iustitia cohaerent et inter se interdependentur. Amor, cum iustitia conjunctus, condit fundamentum civitatis pacificae et prosperae.

    Nos, ut civitatem bene ordinatam colamus, oportet virtutes caritatis et misericordiae fovere. Amore et respectu erga proximum, cum iustitia, aequalitatem et pacem in societate promovemus.

    In finem, caritas est principium, quod societatem nostram dirigere debet, ut cives pacifice et harmoniose vivere possint. Hoc est fundamentum, quod civitatem bonam facit.

  3. „Die Pflicht des Volkes“- „Ein Volk,welches regiert wird von einer Macht,muß die Macht kennen,von der es regiert wird. Das Volk muß diese macht lenken und kontrollieren. Es muß der Macht in den Arm fallen, wenn sie Verbrechen begeht.Andernfalls wird das Volk zum Mittäter. Die Grundlage der Demokratie ist die Souveränität des Volkes und nicht die HERRSCHAFTSGEWALT eines obrigkeitlichen Staates. Nicht der Bürger steht im „Gehorsamsverhältnis“ zur Regierung, sondern die Regierung ist gegenüber dem Bürger,im Rahmen der Gesetze verantwortlich für ihr handeln. Der Bürger hat das Recht UND die Pflicht die Regierung zur Ordnung zu rufen, wenn er glaubt,daß sie die demokratischen Rechte mißachtet“. Dr. Gustav Heinemann ehem. Bundespräsident

  4. Mag sein das ich mich täusche ….bestimmt sogar! Trotzdem werde ich das Gefühl nicht los,daß sich der Rheinische Spiegel mit Robert Schrey einen KI Chatbot angeschafft hat. Die Schreiberei wirkt auf mich äußerst künstlich und aufgesetzt so als ob ein Nachschlagewerk zitiert wird. Wie gesagt nur ein Gefühl mit dem Wissen das die Redaktion des Rheinischen Spiegel schon mal zu Schabernack bereit ist.

    1. Die Idee ist sogar richtig gut. Mist, die haben wir nicht gehabt, allerdings ist es so, dass wir als Journalisten auch weiterhin auf KI verzichten. Herr Schrey schreibt selber.

    2. Caritas est animus societatis, qui omnes cives coniungit et mutua benevolentia permeat. Caritas est amor et misericordia erga proximum, qua nos ad actiones generosas impellit. In civitate bene ordinata, caritas est fundamentum quod mutua relatione inter homines et communitates solidam societatem construit.

      Caritas et iustitia inter se coniunctae sunt, quia iustitia sine caritate arida et inhumana est. Iustitia, quae aequalitatem et ius omnium cives spectat, sub caritate perficitur. Caritas autem iustitiae vim et validitatem adicit, quia in amore et misericordia vera justitia radices habet.

      Vis et violentia, contrario, frangunt societatis nexus et discordiam creant. Vis non potest fundamentum esse civitatis pacificae et harmoniosae. Sed caritas, quae amor et respectus erga proximum demonstrat, ad pacem et concordiam ducit.

      In civitate caritatis cultura necessaria est. Nobis oportet caritatem colere, ut mutuo nos adiuvemus et fraternitatem in societate propagemus. Caritas nos ad actiones benevolentiae et misericordiae impellit, ut vulneratos protegamus et auxilium iis, qui indigent, praebeamus.

      Ergo, in civitate nostra, caritas est virtus praecipua, quae nos dirigere debet. Per caritatem, societas nostra florescit et civitas bonum commune promovet.

      Certum est, caritas fundamentum est societatis, quod omnes cives una coniungit. Caritas est vis, quae corda hominum penetrat et eis communitatem et amicitiam donat. In civitate bene ordinata, caritas est principium, quod omnes actiones cives dirigere debet.

      Caritas est amor erga proximum, qui nos impellit ad generositatem et adiuvandum alios. Ea est virtus, quae nos coniungit et in societatem harmoniosam ducit. Caritas nos admonet de dignitate et iustitia, quae in omnibus cives spectanda sunt.

      Caritas est solidaritas, quae nobis suadet, ut in communi bono omnes participemus. In caritate inest misericordia, quae vulneratos curat et auxilio egentibus succurrit. Ea nos ad actiones beneficas et misericordes impellit, ut societatem nostram in bonum communem transeamus.

      In civitate nostra, caritas et iustitia cohaerent et inter se interdependentur. Iustitia sine caritate arida et inhumana est, et caritas sine iustitia inefficax est. Ergo, caritas iustitiam complectitur et eam perficit.

      Vis et violentia, contrario, divisionem et conflictum generant. In civitate pacifica et bene ordinata, vis esse non potest. Sed caritas, quae amor et misericordia erga proximum est, ad pacem et concordiam ducit.

      Quapropter, in societate nostra, caritas est virtus praecipua, quae nos dirigere debet. Per caritatem, fraternitas et benevolentia in societate promovetur. Caritas est principium, quod civitatem bonam facit et nos ad finem commune ducit.

      In societate humana, caritas, quae amor erga proximum est, fundamentum est, quod omnem actionem et relationem inter homines dirigere debet. Caritas est virtus suprema, quae nos ad amorem, iustitiam, et misericordiam impellit. Ea est vis, quae nos coniungit et societatem bene ordinatam constituit.

      Caritas, cum iustitia conjuncta, nos ad aequalitatem, dignitatem, et solidaritatem ducit. In societate, in qua caritas regnat, nullus est pauper, nullus est oppressus, sed omnes sunt in communione et harmonia. Ea est potentia, quae nos ad benevolentiam, adiutorium, et donum nos impellit, ut alios in necessitatibus sublevemus.

      In civitate, caritas est principium, quod leges et regulamenta transcendit. Ea est vis, quae corda hominum penetrat et eis morum leges inscribit. Caritas nos admonet, ut omnes cives in amore et respectu erga alios vivamus. Ea nos instruit, ut generosi et magnanimes simus, ut in necessitatibus aliorum subveniamus et omnes participemus in fructibus societatis.

      Caritas est virtus, quae nos ad humanitatem et compassionem impellit. Per caritatem, nos transcendimus individualitatem et inter nos coniungimus in communi bono. Ea est virtus, quae nos dirigere debet in decisionibus politicis et in omni vita societatis.

      Vis et violentia, contrario, divisionem et conflictum generant. In societate, in qua vis dominatur, non est pax, non est harmonia, sed solum discordia et iniustitia. Caritas est contra vim, quae nos ad pacem et concordiam ducit.

      Ergo, in societate nostra, caritas est virtus praeclara, quae nos dirigere debet. Per caritatem, nos colimus amicitiam, respetum mutuum, et iustitiam socialis. Ea est virtus, quae societatem nostram in bonum commune transeamus, ut omnes cives in amore et harmonia vivamus.

    1. Genau. Ich hatte leider nur Französisch, erspare mir aber geistige Ergüsse in der Art von Herrn Schrey. Schade, dass diese Beiträge nur eine elitäre Gruppe verstehen kann.

Kommentare sind geschlossen.